Marlijn Heggelman & Maria Duiker

Omdat het leger door sommigen nog steeds als een mannenwereld wordt gezien, hebben we eens twee meiden geïnterviewd die zich in die "keiharde" wereld staande weten te houden. Allereerst praatten we met Maria Duiker, 4-tonner chauffeur bij het transportpeloton op de SSV-cie. Maria zit al zo'n 3 jaar in het leger. Ze heeft haar hele opleiding op het CVV "genoten" en kwam daarna als 4-tonner chauffeur bij de vaste staf van dat CVV terecht. Door haar contacten met militairen die de VN-opleiding volgden raakte zij geïnteresseerd in een uitzending. De media in Nederland gaf een erg gespannen situatie in het uitzendgebied weer. "Toen ik eenmaal in Bosnië was aangekomen viel het gelukkig reuze mee met die spanning", verteld Sld1 Duiker. Half september gebeurde er echter iets wat niet zo prettig was. Net na een rust tijdens een konvooi van Split naar Busovaca, stuitte de Romeo op een groep dronken strijders die nogal amok maakten. Over de porto werd verteld dat de ramen gesloten en de deuren op slot moesten. Helaas kwam dat bericht niet door bij de 4-tonner waarin Maria samen met Sgt Woudenberg reed. Opeens hingen de mannen aan haar voertuig. Ze probeerde door te rijden maar één van de strijders sprong voor de vrachtwagen en richtte zijn pistool door de voorruit op Maria. Op het moment dat zij wegdook onder het dashboard schoot als in een flits haar familie en haar vriend door haar hoofd. Ze had echt het idee dat de man zou schieten. Sgt Woudenberg barstte uit in een stortvloed van verwensingen aan het adres van de strijders, waarop "Pistolen Paultje" helemaal verdwaasd zijn wapen weer opborg. Daarop gaf Maria weer gas en was het gevaarlijke punt gepasseerd. Even daarna werd er halt gehouden. Van deze stop maakte Maria gebruik om te wisselen mat Sgt Woudenberg. "Ik zat helemaal te trillen en was niet meer in staat om te rijden", aldus Maria. Terug op de SSV-cie werd er tijdens een groepsgesprek nog aandacht aan besteed. Gelukkig heeft Maria ook leuke dingen meegemaakt. "Helaas kun je niet constant met humanitaire hulp bezig zijn. Maar ik ben wel naar Tuzla geweest om tenten voor de vluchtelingen uit Srebrenica af te leveren. Liever had ik humanitaire konvooien gereden want volgens mij kom je dan meer in contact met de locals". Over de sfeer binnen de groep heeft ze het volgende te zeggen:" Die sfeer was heel goed. Omdat je in principe 7 dagen per week met elkaar in contact bent komt er al snel een band. Ik had ook geen problemen met de jongens in het peloton". Maria heeft nog wel een advies voor de nieuwe rotaties. "Je moet niet te nonchalant worden. Het is soms een hele tijd rustig en dan gebeuren er plotseling weer de gekste dingen. Ook met het rijden moet je steeds goed op blijven letten. Ook al heb je misschien een lange rij-ervaring, in dit land en in deze situatie gebeuren er veel onvoor¬spelbare dingen. Als je goed oplet dan kom je er wel", zo eindigt Maria.

Ook Sld1 Marlijn Heggelman heeft bewust gekozen voor een uitzending naar Bosnië. Nog voor dat zij in november 1993 in dienst trad wilde zij al voor de VN werken. Zij wilde iets voor de bevolking in vm. Joegoslavië betekenen. Tegelijkertijd wilde zij ook wel iets van spanning meemaken. Eerst kreeg ze haar AMO in Venlo, daarna haar rij-opleiding voor de MB in Veldhoven. Daarna kwam ze net als Maria bij de transportgroep van de vaste staf van het CVV. Over de sfeer daar kan ze kort zijn: "Die was gewoon heel erg goed. Ik had dan ook verwacht dat de band hier veel hechter zou zijn". Volgens haar geeft de media ook niet altijd een juist beeld van de situatie. "Natuurlijk is het voor de pers alleen maar interessant wanneer er actie is. Voor het thuisfront zou het echter heel fijn zijn als er ook eens wat positieve gebeurtenissen in de media komen. Ik heb dan ook tegen mijn familie gezegd dat wanneer er werkelijk iets is, ik gelijk zal bellen om de situatie uit te leggen". Een mooie ervaring vond Marlijn die keer dat ze mee ging naar de vluchtelingen in Busovaca. Ze kreeg toen van een van die vluchtelingen een beertje als dank voor de hulp. Wat ze jammer vindt is dat de MB-chauffeurs zo weinig te rijden hebben. Er zijn gewoon te veel chauffeurs. Het rijden an sich vindt ze wel heel leuk. "De gebieden waar je door heen rijdt zijn heel mooi. Alleen de kwaliteit van de wegen is soms heel erg slecht." Als ze terug kijkt op haar uitzending dan ziet ze toch het merendeel positieve dingen. "Ik vind mezelf volwassener geworden en ik heb mezelf beter leren kennen. Ik wil de volgende rotaties veel succes wensen. Zorg ervoor dat het één groep blijft; dat er geen aparte kliekjes vormen. Je moet het namelijk samen doen".