Geestelijke verzorging / De dominee

Vijf maanden en een week Bosnië. "Wat doet dat je allemaal?" Als eerste reactie zou ik willen zeggen: "Dat valt wel mee." Immers, mijn vrouw en kinderen hebben die periode goed doorstaan en ik zelf heb behoorlijk wat voldoening kunnen putten uit mijn werk hier. Toch denk ik dat de herinneringen (en dan vooral de goede) nog heel lang een deel van mijzelf zullen zijn. En daarmee moet die vraag dan waarschijnlijk toch beantwoord worden met: "best wel veel"! Niet in de zin van schokkend of traumatisch of zo, maar meer in de zin van indrukwekkend en een belangrijke fase in mijn leven. Ik denk dat dit voor iedereen van deze rotatie geldt. Gelukkig maar.

In de contacten die ik met jullie mocht hebben, is mij opgevallen dat bijna iedereen hier is gekomen met een instelling van "we gaan er iets van maken". Sommigen hadden gehoopt op een andere functie dan ze kregen; dat was dan best wel even slikken. Toch heb ik maar weinigen bij de pakken neer zien zitten en daarvoor verdient iedereen een pluim.

Om nu niet te zeer woorden te gaan schrijven, die uit de pen van een commandant zouden kunnen komen, een switch naar de "geestelijke" invalshoek. Naar de toekomst gericht zou het mooi zijn, wanneer we allen deze houding van "we maken er iets van" in ons leven vast houden. Er lopen al te veel pessimisten en negatievelingen rond op deze aardbol. Laat het idealisme dat toch per definitie bij een peace-keeper hoort, het motto van ons leven blijven. Want alleen mensen die gedreven worden door idealen (of - minder hoogdravend - mensen die er iets van willen maken) weten voor zichzelf vaart en zin in het leven te houden. Succes!

Dominee Martin van der Bend